Herkesin okumasına engel çıkarılması konusunda; Dünya da ender topluluklardan biriyiz. Sanki birileri birilerinin bilgi edinmesinden çok korkuyor. Anlaşılır gibi değil. Kimi zaman; aileler, kimi zaman; çevre, kimi zaman; bürokratik engeller… nedir bu insanların bilgi edinmesinden korkunuz?    Çünkü, cahil toplum daha kolay, daha basit idare edilir, düşüncesi hakimdir. Hareketleri daha rahat kontrol edilir. Bu mantık doğru veya yanlış olabilir. Unuttukları bir nokta var, toplumumuzda okuyan, yazan cahillerin de sayısı bir hayli fazladır.  Öğretim süreci, bazen diplomalı cahiller, yetişmesini engelleyememektedir. Hatta, Bu Ülke zaman içerisinde en büyük kötülükleri okuyup, yazan, tahsilli cahillerden görmektedir.  Yahut bunu şöyle de okumak gerekir. Halkımız, insanımız bazıları gibi tahsil hayatı geçirmese dahi; daha akıllı, daha şuurlu ve daha anlayışlı, uyanık olduğunu defalarca ispat etmiştir. Okuyan, yazan cahiller kadar ülkesine zarar veremez. Tarih bunun örnekleri ile doludur. Demek ki; insanları cahil sıfatı ile vasıflandırmak için; onların öğrenim görüp, görmediklerine bakmamıza gerek yoktur. Cahil, akılsız her alanda cahildir.     Eğitim ve öğretim sürecimiz, ilk okuldan, yüksek tahsilin sonuna kadar içeriği çok yararlı bir şekilde doldurulması gereken önemli bir husustur. Öğretim yılları boyunca Devlet, desteği ile, en iyi bilgilere sahip olarak yetiştirilmelidir. Devlet bu imkanı verirken; öğrenciye  düşen; çalışarak bu fırsattan en iyi şekilde istifade etmesi şarttır. Öğretmen arkadaşlar, ilkokul seviyesindeki öğrencilere; bazen sınırları zorlayarak, öğrencilerin kapasitelerinin çok üzerinde ödev vererek, daha küçük yaştaki çocuklarımıza; bıtkınlık, yorgunluk ve usanmalarına sebep olmaktadırlar. Bu eğitim, öğretim açısından kabul edilebilir bir gerçek değildir. Bazen de, öğrenciler açısından,  eğitim ve öğretim sürecini,  yeteri kadar, değerlendirdikleri söylenemez. Bugün, hayatın her türlü nimetlerinden istifade eden genç kardeşlerimizin, öğrenmenin gerektirdiği çaba ve gayreti yeterince gösterdiklerini göremiyoruz. Zaman açısından eğlence mekanlarında, dinlenme mekanlarında geçirdikleri zaman kadar; kütüphanelerde, dersliklerde, laboratuvarlarda geçirdikleri söylenemez. Kimi öğrencilerimiz için, yüksek tahsil hayatı; eğlence ve oyun  gibi algılanmaktadır. Kendilerine verilen imkanlar, kendilerinden önceki nesillere verilmeyen imkanlardır. Para, burs, gelecekte başarılı işler yaptığı zaman; ödüllendirme politikaları, imrenilecek konumdadır. Bugün uluslararası okullarla irtibat, karşılıklı olarak istifade etme olayları bir gerçektir. Yüksek lisans, doktora öğrencilerinin desteklenmesi, gerçeği ortadadır. Ülke içerisinde üniversiteler arasında dayanışma ve yardımlaşma projeleri vardır, uygulanmaktadır. Okulların fiziki şartları imrenilecek hale gelmiştir. Özel yüksek okulların, devreye girmesi ile; iyi ve güzele yönelmek adına rekabet başlamıştır. Bu konu özenilecek bir durumdur. Burada var olan durumların; Devlet yöneticileri tarafından daha da iyileştirileceği ve güzelleştirileceğine dair müjdeler vardır. Önceki nesillerden yüksek tahsil yapan insanlar;  bu duruma gıpta ile bakmaktadırlar.     Son zamanlarda, Devletin ortaya koymak istediği planla dershanelerin kaldırılarak, o açığın Devletin okulları tarafından kaldırılacağına dair açıklamalar gelmektedir. Bu açığın kapatılıp, kapatılmayacağını zaman gösterecektir. Bu amaçla çıktığınız zaman; orta öğrenimi daha istifade edilir, daha ciddi, daha disiplinli bir hale getirmek gerekir. Şunu söyleyebilirim; çocuklar en azından daha az yorulacaklar. İlköğrenimden itibaren yarış atı gibi olmaktan kurtulacaklardır, ümidini taşımak istiyorum. Çevreyi, insanı, sosyal ilişkileri, kısacası hayatı daha erken ve daha tecrübeli bir şekilde tanıyacaklardır. Kısacası, öğrenci okul, dershane, ev, üçgeni içerisinde hayatının en güzel zamanlarını geçirirken, test ve aşırı ders çalışma durumundan kurtulacaktır, ümidini taşıyorum. Küçük bedenler o ağır yükleri omuzlarından atacaklardır. Böyle bir konumda en önemli faktörlerden birinin öğretmen kadrosu olduğunu unutmayalım. Değişik yazılarımda belirttiğim gibi, Öğretmen en kaliteli bir şekilde yetiştirilmelidir. Sonuçta insan yetiştirecektir. Öğretmen yetiştirme hata kabul etmez. Ülkenin öncelikli meselesi olmalıdır. Nasıl ki; öğrencilerin her türlü ihtiyacı Devlet tarafından karşılanırken; Öğretmen arkadaşlar da madden bir düşünceleri olmamalıdır. Kendisini başkalarına muhtaç etmeyecek bir gelir olmalıdır ki; tüm düşüncesini öğrencilerini yetiştirmeye versinler. Vatanımın gül kokan çocuklarını okumaya teşvik edelim. Onların daha güzel koku verdiklerine  şahit olacaksınız. Yeter ki; onların yaşamasına, yeşermesine, büyümesine, zemin hazırlayalım. Eğiticiler ve öğreticiler olarak, sevgi en büyük gücümüz olmalıdır.  Onlar daha açmamış çiçeklerdir. Bahçıvan olarak çiçek yetiştirmek varken, onları kesen biçen biri olarak anılmak iyi değildir. Onları kötü ve yanlış düşüncelerle yetiştirmek yerine; Gül yetiştiren insan olmayı tercih edelim. Unutmayalım çocuklarımızı nasıl yetiştirirsek; onlar öyle yetişecektir. O nedenle yetiştirici kadrosunun çok dikkatli seçilmesi gerekir. Bu konuda gereken özen gösterilmelidir. Üniversitelerde, bazen hocaların şahsi hataları yüzünden, gençlerin seneler kaybettiğini duyuyoruz. Gerçekten, acı veren bir durumdur. Umarım bu hatalar sürekli olmaz, gençler gereksiz olarak bazı şeylerin israfı ile baş başa kalmazlar.