KİMLİK   OLUŞMASINDA   DİNİ  TEDRİSATIN   ÖNEMİ Bir  inancı  yaşamak adına,  çaba  gösteren İnanmış insanlar, Yaşadıkları dünyada, meselelere; İslami anlamda çözüm aramışlardır. Bu gayret ve çaba ile; her alanda boy göstermeye başlamışlardır. Bu meseleleri ele alırken kısmen birbirinden farklı yaklaşımlara sahip olsalar da;  Müslümanlar’ın temel noktalarda genellikle kültürel  kimliklerini ve fikir atmosferlerini oluşturan ortak kabullerinin bulunduğu görülür. Bunun için İslâma inananlar hikmetin müslümanın kaybolmuş malı olduğu, üzerinde yoğunlaşmışlardır. İslâmiyet’in gelişmeye engel olmadığı, Avrupa medeniyetine üstünlük sağlayan unsurların esasen müslümanlardan iktibas edildiği, çalındığı, örnek alındığı, vurgusunu yapmışlardır. İnsan için çalışmanın esas olduğu, müslümanların mutlaka kuvvetli olmaları gerektiği, birlik, beraberlik ve kardeşliğin elzem olduğunun altını çizmişlerdir. Bir memleketin en önemli  unsurları inanç  birliğinden  başlayarak, tüm  değer  yargılarının ortak bir hedefte  buluşması  gerçeğidir. Bu amaç ve gayelerin başında; müslümanları saf ve sağlam bir inanç sahibi kılmak, eğitim öğretimi ıslah edip taklitçiliğe karşı savaş açmak, toplumu donukluk ve tembelliğe sevkeden mevcut ahlâk anlayışını değiştirerek aktif bir müslüman tipi ortaya çıkarmak, yeni ve kapsamlı bir cihad fikri geliştirmek, gibi; ortak hedefleri benimsemişlerdir.  Müslümanlara göre Kur’an ve Sünnet ışığında  yönetim biçimleri  belirlenebilir. Yönetimde esas olan unsurlardan biri şûra ve meşverettir. Nitekim  bir  yönetimin meşruluğunun  savunulması da bu esasa dayandırılmıştır. Buna göre siyasî ve idarî faaliyetler, yönetilenlere danışarak yürütülmelidir. Bu ise temsilî sistemi gerekli kılar. Böylece bir bakıma halkın yönetimde söz sahibi olması, baskıcılığın ve keyfî yönetimin önlenmesi, kanun hâkimiyetinin sağlanması, hürriyet ve eşitliğin güvence altına alınması, yöneticilerle yönetilenlerin; hak ve sorumluluklarının belirlenmesi, tarafların birbirini denetlemesini amaçlanmış oluyordu. Bu çok önemli bir ayrıntıdır. Denetim mekanizmasının yok olması; sistemin çürümesi olarak, kabul ediliyordu. Bu nedenle yöneticilerin yanlış yapması; mutlaka denetleyenler tarafından engellenmeli  idi. Burada eğitim ve öğretimin önemi ortaya çıkmaktadır. Yönetim konusundaki  aksaklıkları, yanlışları, hataları, belirleme konusunda denetleyici  ve yetkili kurumların olması  şarttır. Böylece  keyfi uygulamalar ortadan kalkar.  Böyle bir engellemeyi; ancak, eğitilmiş, deneyimli, tedrübeli, işi bilen insanlar yapabilir. Bunların oluşturacağı denetim mekanizmaları çok önemlidir.   Bu amaç için ortaya konan çabada en önemli yeri; eğitim kurumlarından yetişen elemanlar, almak zorundadır. Devlet Üniversitelerinde bu amaca yönelik çalışmalar yapmak zorundadır. Her alanda motor görevini  üzerine alma sorumluluğu Üniversitelerindir. Bu açıdan eğitim ve öğretime ağırlık verilmiştir. Bu amaçla yetişmiş insanlar halkın içerisinde  olan tecrübeli, deneyimli, her alandaki insanlarla birliktelik oluşturarrak, iş birliği içerisinde  olmaları grekir. Yani bir manada teori ve  pratik bir noktada buluşmuş olur. Bu kurumlarda, Geleceğimizin  teminatı   gençler, Dini, Milli, Manevi değerleri  kuşanmış olarak, ilim, irfan, kazanımlarıını en  üst  seviyeye getirmelidir. Eğitim kurumları bu zor  görevi  büyük bir itina ile yerine getirmelidir. Yoksa  batılı kurm ve kuruluşların kültür ve irfanımız  üzerindeki,  baskıları, dayatmaları,  bentlerini yıkan seller gibi üzerimize  bocalanır. Gençler bu yanlış dayatmaların her alanda esirleri  olurlar. İşte o zaman kendi okullarınızda  kendi değerlerine  sırt çevirmiş milyonları kendi ellerinizle  yetiştirirsiniz. Bu  kaçınılmaz  sonuç, Bir  memleketin eğitim alanında ve  geleceğinde  felaket  olarak  kabul edilemez bir  gerçektir. Bu gerçeği  düşünerek, kimlik oluşmasında Dini  eğitimin  önemini  kavramamız gerekir. Bu ilkeyi  hayata geçirmek şarttır.