İman, Emniyet, Emanet

İman, Emniyet, Emanet Bu noktada mümin kişinin özelliklerini yeniden hatırlamamız gerekiyor. İman, mümin, emniyet (güven) ve emanet kelimeleri aynı kökten geliyor. Hepsinin ortak anlamı, karşılıklı güven. Yani yaratana güvenmek suretiyle güvende olmak, verilen emaneti korumak, başkalarına güven aşılamak, başkalarının güven içinde yaşamasına imkân sağlamak. Mü’minûn sûresinin ilk âyetlerinde bu güvenin muhtevası bakın nasıl tanımlanıyor: Müminler muhakkak kurtuluşa ermiştir. Onlar ki namazlarında huşû içindedirler. Onlar ki faydasız ve boş lafa bakmazlar. Onlar ki zekât vermek için çalışırlar. Ve onlar ki ırzlarını korurlar. Ancak eşleri ve kendilerinin sahip olduğu câriyeler müstesna. Çünkü bunlarla (olan ilişkilerinden dolayı) kınanmış değillerdir. Kim de bundan ötesini ararsa işte onlar haddini aşanlardır. Ve onlar ki emanetlerine ve ahidlerine riayet ederler. Ve onlar ki namazlarını muhafaza ederler. İşte asıl vârisler onlardır (Mü’minûn 23/1-10). Bir hadis-i şerifte mümin kişinin üç özelliği anlatılırken yine bu güven ilişkisine vurgu yapılır: Mümin, insanların elinden, dilinden ve belinden emniyette olduğu kişidir.