Dil ve İnsan

Dil ve İnsan Hz. Peygamber [sallallahu aleyhi vesellem] güzel konuşur, ümmetini de güzel konuşmaya davet ederdi. Onun dilinden dökülen kelimeler sadece doğru değil, aynı zamanda güzeldi. Onun söyleyiş biçimi, söylediği şey kadar önemliydi. Onun dilindeki berraklık ve letâfet, ruh güzelliğinin kelimeler dünyasındaki yansımasıydı. Peki, bizim dil dünyamız bugün ne halde? Her gün biraz daha sığlaşan, daralan, bayağılaşan dil dağarcığımız, zihin ve ruh dünyasında yaşadığımız kuraklığın bir tezahürü değil mi? Dil olmazsa düşünce olmaz. Kelimeler olmasa, düşüncelerimizi açık-seçik ve anlamlı bir şekilde ifade etmemiz mümkün olmaz. Bu yüzden klasik düşüncede insan hayvan-ı nâtık olarak tanımlanmıştır. Yani insan anlamlı söz söyleyen, bunu söyleyebilmek için de anlamlı düşünce üretebilen varlıktır. Nutk ile mantık, yani konuşma ile doğru düşünme arasında böylesine derin ve sıkı bir ilişki vardır. Bu iki meleke olmadan insanın zihnen kâmil ve tamam bir varlık olması mümkün değildir. İnsanı diğer varlıklardan ayıran da bu özelliğidir.