GÜNAHIN NE OLDUĞUNU BİLMİYORUZ.

Nevvâs b. Sem‘ân [r.a] bir gün Resûlullah’a [sallallahu aleyhi vesellem], “İyilik ve günah nedir?” diye sordu. Hz. Peygamber [sallallahu aleyhi vesellem] şöyle cevap verdi: “İyilik, ahlâkın güzel olmasıdır. Günah ise kalbini tırmalayıp, insanların da muttali olmasından hoşlanmadığın şeylerdir” (Tirmizî). Şah Veliyyullah ed-Dihlevî ise günahı şöyle tarif etmiştir: “Günah, insanın şeytana uyarak yaptığı ve arzusunda fâni olduğu, dünyada ve ahirette cezasını çektiği, bütün mükemmel olanları fesada uğratan, Allah’a itaate ters olan ve Allah ile kul arasındaki perdeyi kuvvetlendiren her fiildir.” Günahlar, eğer tövbe edilmezse, amip denilen tek hücreli canlının bölünerek çoğalması gibi sürekli büyürler. Tövbe etmeyen kişi, günahını benimsemiş demektir. Günahlar büyük ve küçük olarak ikiye ayrılsa da ve mahiyeti itibariyle birbirinden farklı olsalar da, aslında aynı merkezden kaynaklanmaktadır. Günahların merkezi nefsimizdir. Nefsimizin sınır tanımaz ve doymak bilmez istekleri bizleri helâke doğru götürmektedir.