ASIL   YUVAYA     DÖNÜŞ                Gazi Lisesinde yapmış olduğumuz hizmetlerden sonra; Zorunlu olarak, Asıl yuvamıza dönüş kararı verildi. Bu karar, müdürler komisyonu ile, alınmıştı.                Rüzgarlı ve hafif yağmurlu bir günde; seneler öncesinde, mezun olduğumuz okulumuza; Öğretmen olarak atılmanın heyecanı ile; idareci arkadaşların yanına girmiştim.                İşte O, an; zamanın derinlikleri beni aldı ve yıllar öncesine götürdü.                Kuran okumasını ilk okul yıllarından itibaren, bildiğim için; babam beni, İHO okuluna kayıt ettirmeye karar vermişti. Babam elimden tutarak; bugün yıkılarak, yenisi yapılmak istenen; eski okulun merdivenli girişinden, içeri soktu. Hemen sağdaki ilk oda; sonradan öğrendiğim kadarı ile; Okul İdaresi imiş. Hafızam beni yanıltmıyor ise; Müdür Yardımcısı, Ziya isminde bir hoca idi.                O, bina ile birlikte; orada eğitim ve Öğretim gören binlerce insanımızın; hatıralarının geçtiği mekanlar da, yok olacaktı.                MÜDÜR  YARDIMCISI                Bana geniş açıklamalar yaparak; okul hakkında bilgi veriyordu.                O Yıllarda Ülkemizde açılan İMAM HATİP OKULLARININ, ilklerinden idi. Bu Bina, eğitime açıldığı zaman;  tabelasında, 1962 yazılmıştı.                Şehrimizin manevi değerlerinin önderliğinde; şehrin merkezine, oldukça; güzel bir bina yapılmıştı. Ben, Binayı tanımaya çalışırken; Müdür Yardımcısı, bana çeşitli sorular, soruyordu.                Henüz okul mezun vermemişti. Benim kayıt yaptırdığım yıl; Okulda en büyük sınıf; 5. Sınıf idi. Yani, mezun olmalarına, iki yıl vardı.                O bakımdan da; bana heybetli görünüyordu.                Ömrümüzün bir-çok yılını geçireceğimizi, bilmediğimiz bu bina ile; ilk tanışıklığım, böyle gerçekleşti.                Sonrasında; İlk Okuldan mezun olduğum sınıf arkadaşlarım; karşılaştığımız zaman, hangi okula kayıt yaptırdın, diye soruyorlardı.                 - İHO,  diye cevap alınca, şaşırıyorlardı. Öyle bir okul, olduğunun farkında bile; değillerdi.Ben, heyecanla okulun açılmasını beklemiştim.Okulun açıldığı zaman; ortaokul birinci sınıfın üç adet olduğunu gördüm. Yani, bu okulunvarlığından birilerinin haberi olmasa bile; bazılarının haberi vardı. Çok sevinmiştim. Bütün bu hatıralar, bir film şeridi gibi; gözümün önünden geçti. Okul idaresi bana bir haftalık ders çizelgesi, hazırlamıştı. Ben, O resmi işlerin değil; kafamda canlanan hatıraların peşindeydim. Yıllarımı geçirdiğim, bir binaya geri dönmüştüm. Hatıralar, tüm benliğimi sarmıştı. Hatta, bir ara yutkunamaz oldum. İdareci arkadaşın; -Hocam iyim isiniz? Sorusu beni biraz kendime getirdi.-Evet, dedim.İdareden, resmi yazımı aldıktan sonra; Eski Binanın bahçesine gittim. Beni kimsenin fark etmesini istemediğim bir köşede; Uzun, uzun hatıralara daldım. Zamanın ne kadar geçtiğini, elime damlayan göz yaşım; hatırlattı.Evet, nice yıllar… Nice dostluklar… Nice yaşanmış iyi ve kötü günler… Nice hatırlandıkça; yüzümüzün bir çocuk gibi, gülüşle dolacağı hatıralar…Yine hatırlandıkça; yüzümüze bir şamar gibi inen; düşündürücü, acıklı, günler…Kafam allak, bullak… Gözümün önünden hatıralar, hayaller, gibi, gelip geçiyor…Oturduğum yerden kalkamıyorum.  Sanki, Gücüm gitmiş… Boğazında pranga olan bir mahkumun; esaret duygusu; benliğimi kaplamıştı…Ne kadar zaman geçti, bilmiyorum.Beni tanıyan bir öğretmen arkadaşın sesi ile; kendime geldim…Arkadaşla birlikte eski okul binamızın, merdivenlerinden çıkarak; öğretmenler odasına, gidişimiz anında; binanın her taşından bir hatıra fırlayarak; üzerime, üzerime geliyordu. O kadar yorulmuştum ki; Öğretmenler odasında, beni tanıyan arkadaşlar; -Hocam hasta mısın? Diye sordular…-Evet, hatıraların altında kalmışlığın hastası…