Allahı Unudanda.

İnsan Uca Rəbbini unutduqda ağlı azarlar, ilğımları su ilə səhv salır, bal kimi zəhər udur, can kimi haramlara dalır. Nəfs bu dünyadan əldə etdikləri ilə xoşbəxt olduğu halda, onları əldən verməkdən də qorxur. Elə olur ki, bu sevgi və qorxu insanın bütün hüceyrələrini əhatə edir. İnsanda həyat və əşya eşqi qəlbdə taxt qurur. Qəlb bu eşqdən məst olur. Dünya insanların gözündə dəyərli olur. Şeylər Uca Allahdan daha çox sevilir. İndi hər zaman xatırlanır. Xəyallarda həll olunur. İnsan ancaq ona yazığı gəlir və onunla birlikdə sevinir. İnsan Uca Allahı zikr etməkdən və namazdan uzaq olar. Dünya sevgisi ilə dolu bir qəlbdə din, iman, əxlaq, halal, haram, namus, namus öz əhəmiyyətini itirir. Hər şey materiyaya çevrilir və həyat mənasız maddi hesablar ətrafında boşa gedir. Hər şeyi əhatə edən mərhəmət Peyğəmbərimiz (salləllahu aleyhi və səlləm) buyurur: “Allah-taala buyurur: “Nə qədər ki, bəndəm Məndən ümidini kəsməyib, göydə buludlara qalxacaq qədər günah işlətdiyi halda bağışlanma diləsə, mən onu bağışlayaram” (Tirmizi) və “Allah-taala buyurdu: “Şübhəsiz ki, rəhmətim qəzəbimə qalib gəlir” (Buxari; Müslim)