Önce Bağla, Sonra Tevekkül Et.

Tevekkül, her türlü sebebe başvurduktan sonra sonucu Allah’tan [celle celâluhû] bekleme, işlerini Allah’a [celle celâluhû] bırakma, yeis ve kederden kurtulup âlemlerin Rabb’i olan Allah Teâlâ’ya güvenmektir. İnsanın, kendini her durumda yüce Allah’ın irade ve takdirine teslim ederek O’ndan gelene rıza göstermesi tevekkülün özünü oluşturur. Tevekkül müminin şiarıdır. Zira bilir ki Allah’ın [celle celâluhû] kudretinin üstünde bir kudret, O’nun merhamet ve şefkatinin üstünde bir merhamet ve şefkat yoktur. Tevekkül eden kula Allah Teâlâ kâfidir. Mümin diğer mahlûkların da kendisi gibi âciz ve nâkıs olduğunu bilir ve Allah’a [celle celâluhû] itimat ve tevekkül ile teslim olur. Ayrıca tevekkül hiçbir şey yapmadan, zâhirî sebeplere başvurmadan her işini yüce Allah’a bırakmak değildir. Tevekkülün ölçüsünü, nasıl olması gerektiğini Fahr-i Kâinat Efendimiz [sallallahu aleyhi vesellem] kendisine, “Ben devemi salıvererek mi tevekkül edeyim, yoksa bağlayarak mı?” diye soran bir sahabiye, “Deveni bağla, sonra tevekkül et” (Tirmizî) buyurarak, en güzel şekliyle ortaya koymuştur.