Kanaatsizlik Hastalığı.

Kanaati olmayan insan doyumsuzdur ve bu durum mideyle ilgili değil, kalple ilgili bir durumdur. Manevi bir hastalıktır. Bu hastalıktan kurtulmayan insan hür olamaz, huzur bulamaz ve korkudan kurtulamaz. Çünkü kanaatsiz insanın gözü dünya malı ile doymaz. Bu kimse önce mal edinme derdiyle yanar. Sonra mal için şeref ve haysiyeti dâhil pek çok şeyini feda eder. Aradığı mala ulaştığında ise bu defa onu nasıl koruyacağının derdi içini sarar. Sonuçta, kanaatsiz insanın malı arttıkça derdi de artar. Bu dertten kurtulmanın iki çaresi vardır: Ya kanaat ya da kara toprak... Kanaat eden kimse, zannedildiğinin aksine az ile yetinip çalışmaktan kaçan kimse değildir. Kanaat işte değil, aşta olur. Kanaatkâr insan çok yemek, çok harcamak için çalışmaz. Lüks ve konfor içinde yaşamak için mal toplamaz. O çok çalışır, ihtiyacı kadar harcar. Az ile yetinir, yetinmesini bilir. Fazlasını ise Rabb’inin rızasını kazanma yolunda kullanır. Fazlası yoksa endişelenmez.