DALGINLIK SONUMUZ OLUR.

Allah’ı Unutunca İnsan, yüce Rabb’ini unutunca aklı şaşar, serabı su sanar, zehiri bal diye yutar, harama hayat diye dalar. Nefis bu dünyadan elde ettikleriyle sevinirken, onları kaçırmaktan da korkar. Öyle olur ki bu sevgi ve korku insanın bütün hücrelerini sarar. İnsandaki yaşama ve eşya sevgisi kalpte taht kurar. Bu sevgiyle kalp sarhoş olur. İnsanın gözünde dünya kıymetlenir. Eşya yüce Mevlâ’dan daha çok sevilir. Artık her an o zikredilir. Hayallere o yerleşir. İnsan sadece onun için üzülür, onunla sevinir. Allah Teâlâ’yı zikirden ve namazdan uzaklaşılır. Dünya sevgisiyle dolu gönülde din, iman, ahlâk, helâl, haram, namus, şeref önemini yitirir. Her şey madde olur ve hayat üç kuruşluk maddi hesaplar etrafında heba olup gider. Kuşatıcı Rahmet Resûlullah Efendimiz [sallallahu aleyhi vesellem] şöyle buyuruyorlar: “Allah Teâlâ buyuruyor ki: Kulum göklerdeki bulutlara yükselecek kadar günah işlediği halde benden ümidini kesmeyip af diledikçe, ben onu mağfiret ederim” (Tirmizî) ve “Allah Teâlâ, ‘Muhakkak rahmetim gazabıma galiptir’ buyurdu” (Buhârî; Müslim)