Güvenlik Politikaları Uzmanı Mete Yarar her Pazartesi akşamı Serhat İbarahimoğlu yönetiminde yayınlanan, Nedim Şener ve hasbelkader benim de katıldığım TVNet’deki Net Bakış programında İsrail’in kara harekâtına niçin hop diye karar verip zırhlı birlikler eşliğinde saldırıyı başlatmakta tereddüt ettiğini 6 yaşındaki çocuğun da anlayabileceği açıklıkta anlattı. 1. Yüz yüze, göğüs göğüse, tek tek her sokak için verilen meskûn mahal muharebesinde zayiat ciddi boyutlara ulaşabilir. 2. Zırhlı birliklerin daracık ve bombalama sonucu yıkıntılarla kapanmış sokaklarda ilerlemesi neredeyse imkânsızdır. Sokak savaşlarında iş; tüfek, el bombası hatta süngüye kalır… 3. İsrail’in istihbarat birimlerinin Gazze’nin altındaki tünellerin tamamı konusunda somut bilgi sahibi olmadıkları anlaşılıyor… İsrail Savunma Bakanlığı yetkilileri, “Bu zaman içinde gerekli istihbaratı sağlamaya çalışıyoruz” şeklindeki açıklamalarıyla buradaki zaafın altını çizdiler… 4. Bir ülkeye dışarıdan saldıranlarla, o ülkede yaşayan ve kendi topraklarını korumak için her an canını vermeye hazır milis kuvvetleri arasında dengenin, genellikle ikincilerden yana bozulduğu biliniyor… ABD’nin girip kısa süre kaldığı, sonrasında ise arkasına bakmadan kaçtığı işgal projeleri buna örnek olarak gösterilebilir (Vietnam, Afganistan, Irak vs…) 5. İsrail ordusu mensuplarının ve onlara sahada fiilen destek olacak ABD’li askerlerin tabutlarının birer ikişer ülkelerine gelmeleri sonucu oluşacak kamuoyu baskısının hesaplanmakta olduğu da sızan haberler arasında… Bu arada Gazze’de katledilen, İsrail soykırımına uğrayan sivil halkın sayısının 19 günde 7 bini aştığı ifade ediliyor… ABD ve İsrail durdurulamazsa, rakamın, ABD’nin Musul katliamındaki bilançosunu kat be kat aşacağı tahmin edilmekte… Birleşmiş Milletler ‘tükenmişlik sendromu’ içinde… Bölge ülkelerinden tık yok… Türkiye dışında somut çaba harcayan, pozisyon alan ülke yok. İnsanlık kötülük karşısında hiç bu kadar çaresiz kalmamıştı… İsrail’in gayrı insani yayılma politikalarına karşı çıkan halk kesimini hariç tutarsak, siyonizmin bataklığında debelenenleri kara harekâtında ciddi bir direncin beklediğini ve bu korkunç savaşın en dramatik noktası olarak göğüs göğüse savaşın Orta Doğu’nun kaderini belirleyeceğini söylemek kâhinlik olmayacaktır… Filistin’de İsrail’in yaptığı soykırımlar önce İngiltere’nin himayesinde başladı. Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra kurulan manda ve himaye rejimleri sonuçları itibarıyla oldukça sarsıcı gelişmelerdi. Bu dönemler kalıcı sonuçlar doğurdu. Açıkça ifade etmemiz gerekirse sosyal ve siyasî alanda ortaya çıkan birçok yapının manda ve himaye rejimlerine kadar dayanıyor olması da içinde yaşadığımız dönemlerin aydınlatılamamış noktalarıdır. FETÖ elebaşı 1991’de İslam coğrafyası ABD öncülüğündeki Batılı güçler tarafından işgal edildiğinde Iraklı çocuklarla ilgili duygu ve düşüncesini açıklama gereği duymamıştı. Fakat Saddam Hüseyin, dönemine göre isabet oranı oldukça düşük füzeleri Telaviv’e attığında aynı şahıs hemen ortaya çıktı ve sabahlara kadar İsrailli çocuklar için gözyaşı döktüğünü dinî bir cezbeye tutularak anlattı. Bunun manda ve himaye rejimleriyle ilgisi çok açık olmasa da fikrî kökleri üzerine yapılan çalışmalar karanlıkta kalan noktaları aydınlatmaya yetecektir. Böylesi bir vahamet bir daha görülmez diyenler elbette yanıldılar. İzzettin el-Kassam Tugayları, Gazze’den İsrail’e sızmayı başardıktan sonra İsrail ordusunun soykırıma yol açan saldırılarını meşrulaştırmak için öne sürülen toprağı sattılar ifadesi, bu yanılgının, nerelere kadar uzanabileceğini gösterdi. Şu ana kadar Osmanlı dönemi Filistin’i hakkında yayımlanan birçok belge, ilmî kitap, seyahatname ve hatırat türündeki eserler, Kudüs etrafında şekillenen yaklaşık iki asırlık Doğu-Batı mücadelesine işaret ediyor. Bu eserler ciddî bir şekilde gözden geçirildiğinde toprak sattılar türünden iftiraların son derece basit ve fakat etkili, başka bir amaca matuf çıkışlar olduğu görülür. Bu bakımdan FETÖ elebaşının İsrailli çocuklarla ilgili duygularını dışa vurduğunda amacı ne idiyse toprağı sattılar iftirasını gündeme getirenlerin amaçları da odur. Yaklaşık iki asırdır devam eden mücadelenin onlar için bir kıymeti yoktur, diyemeyiz. Taraf oldukları çok açıktır. Tarih, Kudüs’ün merkezinde olduğu jeopolitik değeri çok yüksek mekânın istimlak edilme isteği etrafında şekillenmektedir. Eğer daha da geriye gidilirse Napolyon’un Mısır’ı işgal ettikten sonra Akka’yı kuşattığı tarihe bakmamız gerekir. Fransızlar da Osmanlıların yüreğine korku salmak için binlerce masumu idam ettirmişti. Fakat hiçbiri Cezzar Ahmet Paşa’nın direncini kıramadı. Sonunda Napolyon’un ordusu Akka önlerinde mağlup edildi. Macron’un İsrail’e destek turunu bir de bu açıdan görmek gerekir. Napolyon’un ordusu Akka önlerinde mağlup olup çekip gitti fakat Avrupalıların Kudüs’e ilgisi bitmedi. Chateaubriand, Nerval ve Flaubert Doğu’ya seyahat için yola çıktıklarında hedeflerinde muhakkak Kudüs vardı. Alexander William Kinglake de Kudüs’e gitmek istiyordu. Nice orduların hedefinde de hep Kudüs vardı. Orlando Figes gibi Rusya üzerine çalışmalarıyla meşhur modern dönem İngiliz tarihçisinin Kırım Savaşı’nı Kudüs’ten başlatması da oldukça anlamlıdır. Yaklaşık iki asır önce olduğu gibi “düvel-i muazzama” bugün de Kudüs’e yoğunlaşmaktadır. Sadece kökleri manda ve himaye rejimlerine uzanan devşirmeler İsrailli çocuklar için sabahlara kadar gözyaşı döktüğünü beyan edebilir ya da toprağı sattılar iftirasını atabilir. Çünkü onlar işaret edilen düvelin hâlâ muazzam statüsünü koruduğuna inanıyor ve bu sebeple onları hakikatin kaynağı olarak görüyor. İddialarının gücü de arkalarını yasladıklarından geliyor. Meşhur Ömer Muhtar filminde çok etkileyici bir sahne vardır. Rodolfo Graziani, Ömer Muhtar’ı ele geçirmek isteyen İtalyan birliklerinin komutanıdır. Bir yerde Ömer Muhtar’ı köşeye sıkıştırmayı başarır. Fakat adamlarından biri kendini feda eder ve Ömer Muhtar kaçmayı başarır. Bu fedakâr gence çok ağır işkenceler yapılır ama konuşturamazlar. Sonunda Graziani’nin subaylarından biri işkence altındaki gence birtakım vaatlerde bulunur. Konuşursa onu serbest bırakacaklarını söylerler. Genç ve yakışıklıdır ve önünde iyi bir hayat olabilir. Graziani subayına döner ve “sen benden daha zalimsin” der. Devamında da “elini yüzünü temizleyin, karnını doyurun ve sabahleyin idam edin” emrini verir. Küçücük Gazze’de, Batı Şeria’nın gerçek anlamıyla istimlak edilmiş topraklarında dünyanın gerçekten bir zamanlar en güçlü devletlerine karşı koyan küçücük bir topluluğa, Filistinlilere topraklarını sattılar iftirasını atmanın veya İsrailli çocuklar da acı çekiyor diyerek meseleyi başka mecralara sürüklemenin elbette bir anlamı vardır. Seçkinler arasına dâhil olmak isteyenler kendi coğrafyasına Chateaubriand, Nerval, Flaubert ve Kinglake’in gözüyle bakmaktan kurtulamaz. Yine Doğu-Batı kategorileri netlik kazandı. Biz de Cemil Meriç gibi “Bir biz vardık cihanda bir de küffar” demek durumunda kaldık. Bu tür İsrail kaynaklı vahim hadiseler yaşandığında, Batı dünyasından birtakım kabul edilemez hareketler geldiğinde birtakım ürünlerin ve markaların satın almamak yoluyla protesto edilmesine dönük protesto kampanyaları başlıyor. Bu kampanyaları önemsiyorum, eğer yeterince yaygınlaştırılabilirse ve ısrarlı olunur, kalıcı davranışlara dönüştürülürse etkili olabileceğine de inanıyorum. Ancak sorun şu ki, hadiselerin harareti ortadan kalktığında bu bilinçli tavırlar bir süre sonra unutulmaya başlanıyor. Israrla protestosunu sürdüren az sayıda insan dışında her şey kısa sayılabilecek zaman içinde eski haline dönüyor. Ta ki yeni bir arıza ortaya çıkıncaya dek... Böylece olay bazında etkili olabilecek bu protestolar, kararlı tutumların kısa zamanda gevşeyeceği karşı tarafça da bilindiğinden uzun vadede potansiyeline uygun sonuçları maalesef üretemiyor. Müslümanlara, ülke sınırlarının ötesine taşacak biçimde İslam ümmetine, masum insanlara, yoksul, yoksun ve mazlum coğrafyalara bir kere değil, sayısız kere zulmetmiş, haksızlık etmiş, kötülük etmiş, mallarına, canlarına, kaynaklarına defalarca kastetmiş Batılı güçlerin ve onların yağlı teninde uç veren cerahatli bir sivilce olarak İsrail’in cibilliyetinin ne olduğunu artık herhalde hepimiz biliyoruz. Batılı devletlerin halkları içinde sağlıklı ve insanca biçimde düşünebilen bir çok insan var. Bu son olaylarda bu durum daha da aşikar hale geldi. Ancak devlet yönetimleri için söylenebilecek hiç bir olumlu şey yok; insan hayatına sadece kendilerinden olunca değer veren, başka kültür ve inançlardan insanları rahatlıkla gözden çıkarabilen, demokrasi, özgürlük, hukuk, terör gibi temel kavramları kendi menfaatine göre eğip bükebilen, her türlü şiddete, işte görüldüğü gibi masum bebeklerin hunharca katline bile gözlerini kapatabilen, İsrail gibi bir terör devletinin yaptıklarına arka çıkan bir zihniyet yönetiyor bu ülkeleri. Sadece ülkeleri değil, belki o devlet yapılarından daha büyük güce sahip küresel şirketlerini de... Bugün protesto ettiğimiz şirketler bu şirketler, ürünler onların ürünleri... Bunu yapmaya devam etmeli, bu ürünlere rağbetimize bir daha geri dönmemek üzere son vermeliyiz. Ancak listede bu şirketlerin ve bu şirketlerin sahip oldukları markaların hepsi yok. Bu konuda da yazık ki biraz kendimizi kandırıyoruz. Bu protesto kampanyalarının yaygınlaşması için çağrılarda bulunduğumuz mecralar, belki de bu şirketlerin en büyük, en güçlü olanlarına ait... Dijital teknolojiler şu anda dünyanın en büyük endüstrisi tarafından geliştirilip yaygınlaştı-rılıyor. Sosyal medya, yer yer uygulamaktan çekinmedikleri sansür, perdeleme, manipülasyon, saptırma aksiyonlarından da anlaşılacağı üzere Batı dünyasıyla ve dolayısıyla İsrail’le aynı reflekslere sahip, aynı tarafta duruyor. Küçük istisnalar dışında bu böyle... Bizim protestolarımıza o mecraları istedikleri an tamamen kapatabilirler. Bunun yapmamalarının sebebi vicdanları değil, kâr tezgahlarının işlemeye devam etmesini istemeleri... Biz bir çok İsrail ve Batı çıkışlı ürünü protesto ederken, küresel anlamda bu kötülükleri finanse eden güçlerin belki de en kârlı ürünlerini, yani sosyal medya ve dijital teknoloji ürünlerini listenin dışında tutuyoruz. Böyle bir ortamda, sıcak bölgelerden haber alma ve doğru bilgileri yaygınlaştırma konusunun ne kadar önemli olduğunu elbet biliyorum. Şu anda, çok üzülerek ifade ediyorum ki, mesela Gazze halkının dünyaya açılan penceresi bu mecralar... Bütün sansür ve perdelemelere rağmen bu yine de böyle... Ancak daha can acıtıcı gerçek de şu, bizim bu ihtiyacımız, yangına ateş taşıyan, zulme kaynak temin eden bu dev şirketlerin servetine servet katıyor, her an mekanizmalarına daha da işlerlik kazandırıyor. Bu önemsememiz gereken bir sorun... O kadar yaygınlaştı ve hayatın koca bir parçası haline geldi ki, bu saatten sonra kalabalıkları sosyal medyayı terk etmeye ya da dijital teknoloji kullanımını en alt seviyeye indirmeye razı edebileceğimizi sanmıyorum. Acizane kanaatim doğrusunun bu olduğu şeklinde ama muhtemel ki bunu yapmayacağız. O halde yapılabilecek tek şey kalıyor geriye; bir şekilde kendi sosyal mecralarımızı, yazılımlarımızı üretmek... Bunu yazdığıma inanamıyorum ama birilerinin bunu kendine dert edinmesi gerekiyor. Aksi halde asıl yıkıcı işgalin nerede gerçekleştiğini hiç bilemeyecek ve buna tedbir alamayacağız. Bana sorarsanız bu konu da milli savunma sanayii içinde değerlendirilmesi gereken bir konu!