İLK  GÖREVE   BAŞLADIĞIM    GÜNSoğuk bir kış günü. Tarih; 23 Ocak- 1980 Sivas'tan Gemerek'e  yolculuk başladı.MEB, İl müdürlüğünden Gemerek Lisesine, atandığım tebliğ edildi.Kafamda karma, karışık sorular ile, yol alırken; planlar kuruyorum. Ne ile karşılaşacağımı, bilmiyorum. Bir heyecan, bir ürperti içimi, kaplıyor. Otobüsün camından dışarı baktığım zaman; bembeyaz, bir örtü görüyorum. Bütün toprağı kaplamış. Sanki bütün kötülükleri, pislikleri, örtmek istiyor.Hayatım ve hayallerim, göz önüme geliyor. Dışarıda karın uğultusu ve havaya toz bulutu şeklinde yükselişini; sanki bir gösteri gibi algılıyorum. Evet, benim gelişim için, tören yapıyorlar, sandım.Ancak, Otobüsümüz Yeni Çubukta durup;  Yardımcı personelin yüksek bir sesle; -Gemerek yolcuları burada inecek, sesi ile irkiliyorum. Bir an için, inip, inmemek... kararsızım. Geriye dönüp baktığımda; başka çaremin olmadığına, karar veriyorum. Ancak, birden elime tutuşturulmuş, Gemerek Lisesi müdürlüğüne hitaben yazılmış, bir resmi evrak; Beni, bütün hayallerimden alıp, çıkarıyor. Gerçek ile; yüz, yüzeyim.Anne kucağından inmek istemeyen, bir çocuğun; endişesi var içimde. Sıcacık, Anne kucağı...Otobüsten indiğim zaman; karşımdaki manzarayı hiç unutmadım. Dışarının bembeyaz  karla örtülmüş manzarası, Buz gibi bir hava, uğuldayan rüzgar; bana bir karşılama töreni hazırlamışlar.İrkiliyorum, üşüyorum...Hemen orada bulunan sıcak bir mekan arıyorum. Kendimi, bir kahvehaneye zor atıyorum. Önüme konulan bir bardak sıcak çay; ümitlerimi, gelecek güzel günlerin  hayallarini; tekrar zihnimde, canlandırıyor. İçimi, yudumladığım çay ile, birlikte; sıcak bir duygu kaplıyor.Kahvehanenin önü; dışarıdan gelen soğuk havayı engellemek için; başka bir kapı ve bölüm ile desteklenmiş. Ancak, kapının her açıldığın da; onu fark etmemeniz, mümkün değil. İbtidai bir yay ile, geri kapanması sağlanıyor. Sanki kapı açılıyor anonsu yerine geçecek, bir garip ses ile; dikkat kesiliyorsunuz. İster, istemez kafanızı çevirdiğiniz zaman; dışarıdan, içeriye hücum eden soğuk havayı ve onun buharlaştırdığı manzarayı görüyorsunuz.Manzara müthiş, anlatmak ne mümkün? yaşamak gerek...İkinci bardağın içimi nihayetinde; vücudumda oluşan sıcaklığın etkisi ile; çaycı kardeşime Gemerek'e nasıl gideceğimi soruyorum.Aldığım cevabın arkasından, bir de; nasihat dinliyorum. -Hele, otur. İçin ısınsın, araba gelince; ben haber veririm.Yabancı olduğumu anlayan arkadaş, garip bir şekilde baktıktan sonra; Sorgular mahiyette, bir soru yöneltiyor. -Ne işin var, Kaymakamlığa mı, gideceksin?Ben cevap olarak, biraz ürkek ve çekingen bir durumda; - Hayır, Liseye gideceğim, oraya atamam  yapıldı, Diyorum. Muhatabım, biraz daha şaşırdıktan sonra; -Sen Hoca mısın? diyor.-Evet, diyorum. Ne Hocasısın? -Lise...Şöyle, uzunca düşündükten sonra; Hoca, işiniz, zor diyor.Neden? diye, sormama fırsat kalmadan, boş bardağı alarak; yanımdan ayrılıyor.Arkasından bakarken; beni, derin ve endişeli sorularla baş başa, bırakıp, gidiyor.Ben düşünürken, Bir tok sesle; o düşünce halinden uyanıyorum.-Hoca, araban, geldi.  ALLAH sana kolaylık versin...Yeni Çubuktan hareket eden arabamız; buz tutmuş yollarla, adeta savaşarak, yoluna devam etmeye çalışıyor.O, kısacık yola; zihnimde, hafızamda, hayallerimde, neler sıkıştırdığımı bir bilseniz? şaşırırsınız.Bu hayallerden, şoför arkadaşın sesi ile; uyanıyorum. Bana Hitaben -Kaymakamlık, burası diye, sesleniyor.